EPISTULA CCXCVIII.AD MAGISTRUM HEREBERTUM. SHOW APPARATUS
| 1 | IOANNES Saresberiensis, magistro HEREBERTO. |
| 2 | Vestra redolet pagina charitatem, et quas ad praesens reddere nequeo gratias, diligentia studiosa promeruit. Reddet autem qui potens est, et qui cordi vestro gratiam inspiravit, ut desolatis solatium, et Christi confessoribus veritatis testimonium perhiberet. Siquidem nobis, ut coexsulantium vota dictionis pluralitate concipiam, gaudium est et exsultatio, cum Ecclesiae columnas adversus impetus malignantium, qui nos in aliud evangelium transferre moliuntur, videmus immobiles, ut fidei sinceritatem gratiae et potestatui praeferant, et traditiones hominum divinae legi subiiciendas patenter evincant. |
| 3 | Resistentibus enim facillime cedunt, qui fugientes instantissime persequuntur; et, tanquam praevisi lupi, nullam appropinquantibus adferunt laesionem, si fraus eorum reveletur a fidelibus, et arguatur a lumine. Quid enim dedit ab initio cornua peccatori, nisi quod omnes in fugam versi disparuerunt a facie tribulantis, et Ecclesiam laborantem contra ea, quae sub praetextu iuris inveterati, et antiquarum vel antiquandarum consuetudinum praesumpta sunt, non erat qui adiuvaret? |
| 4 | Sed pro certo qui tunc prae caeteris placere hominibus, imo furentibus affectabant, confusi sunt, comprehensi in operibus manuum suarum, et divina praeeunte et adiuvante clementia, amplius confundentur, quoniam Deus, dum taliter in specie religionis versati fuerint, spernit illos. Salus autem electorum videtur stare prae foribus, et Deo propitio gloriam eorum cito contemplabuntur oculi vestri, et aliorum qui decreverunt Deo potius quam hominibus obedire. Unde domino meo episcopo Wintoniensi, quanta possum mentis alacritate, congratulor, qui conventus a iudicibus et senioribus terrae Christo dignum responsum dedit, et rescriptum emisit congruum aetati, professioni, honori et generi, et quod ad virtutem poterat, sicut et fecisse creditur, compresbyteros animare. |
| 5 | Nam et illi tendiculas insidiantium laudabiliter eluserunt. Alia vice, si conventi fuerint, locuturi verbum fidei et veritatis cum fiducia: plane docentes, quod dominus rex hactenus abutens pernicioso consilio abductus est in invium, et non in viam, et suadebunt, utinam persuadeant, ut ad viam redeat, extra quam salvari non potest, nec diu principis frui gloria, nisi cum Ecclesia Dei faciat pacem. |
| 6 | Nec vos moveat inanis gloriatio eorum qui iactitant, quod dominus papa illos, quos archiepiscopus excommunicaverat, habeat absolutos, inde solatium quaerentes miseriae suae, quod eis cum benedictione causam dicitur delegasse, et hoc postquam anathemate condemnati sunt. Nam dominum papam excusat ignorantia, cui nondum innotuerat in eos excommunicationis latam esse sententiam, nec tamen prece vel pretio induci potuit, ut aliquem eorum a manu domini Cantuariensis eximeret, quin pro modo culpae eos percelleret severitate vindictae. Hoc autem certum teneat vestra dilectio, quod dominus meus Cantuariensis praeelegit in exsilio mori, quam sine Ecclesiae liberatione redire, nec, auctore Deo, pacem facturus est, nisi utilem posteris et tam praesentibus quam futuris honestam. |
| 7 | Si vero persecutores Ecclesiae perdurare in malitia decreverint, ipse quoniam plenam accepit potestatem, progredietur ulterius, et contra Deum in exercenda iustitia nulli parcet. Valete. |